Wilcza Rodzina

Vergil

Vergil wpatrując się w posłańca zacisnął szczęki jakby sam ze sobą toczył wewnętrzny bój. Syknął coś pod nosem cicho(-nie… przysięgałem że nigdy tego nie zrobię…) a następnie zbliżył się jeszcze bardziej.
- Posłuchaj bardzo uważnie. Nie mam nic za sobą, nic po czym bym płakał czego bym żałował a ta kobieta jej dziecko i mąż to jedne osoby na których mi zależy rozumiesz? Co więcej śmiem twierdzić że łżesz !
Wrzasnął jakby nie swoim głosem, brzmiał co najmniej nieludzko czego prócz posłańca i on się przestraszył.

Deriva Ma'For

Jasny posłaniec nielicho się wystraszył, nogi się pod nim ugięły mocno i prawie się nie przewrócił do tyłu. Można było się pokusić o stwierdzenie że popuścił w spodnie, ale z racji wielu falbanek i zdobień nic nie było widać.
-Zlituj się panie! Ja tylko mówię co mi każą... naprawdę! Kazali mi... a co ja wiem to już tylko domysły... słowo... błagam nie zabijaj mnie... -wyjęczał żałośnie słaniając się przed wściekłym elfem.
-Może kłamie... ale kazano mi... kazano...

Vergil

Vergil w przerażeniu sam usiłował dojść co się z nim dzieje ale gdy usłyszał słowa elfa nagle oprzytomniał.
-Kto ci kazał ! mów zaraz a krzywda cię nie spotka. I co masz na myśli mówiąc „to co wiem to moje domysły”? Co wiesz mów!
Elf spocony na twarzy penetrował spojrzeniem posłańca. Nie wiedział już w co ma wierzyć ale na pewno jednego do myśli nie dopuszczał.
(- ona żyje ja w to wierzę !)

Deriva Ma'For

-U... uciekła im! Tyle wiem! Wzięła dzieciaka i nawiała statkiem! Słowo! - jęknął elf trzęsąc się cały z przerażenia. - Chcieli jej zamknąć drogi.. tak mówili! Kazali rozgłosić, że nie żyje by nie chciała wracać... Panie... zlituj się... ja jej na oczy nawet nie widziałem...
Osunął się na kolana, niewiele przejmując się tym, że właśnie brudzi sobie spodnie. Nie miał nawet odwagi spojrzeć na elfa.

Vergil

Mroczny przez zaciśnięte żeby przecedził.
-Wracaj do swoich… wracaj i powiedz że wypełniłeś ich prośbę. Nikt się nie dowie żeś mi tu prawdę powiedział ale teraz zabieraj nogi za pas!
-Szybko !
Dodał sykliwie po czym wbiegł do środka jaskini.
Vergil nie myśląc ani chwili nad tym co robi zebrał całe swoje wyposażenie oraz to co się nadawało do jedzenia.
-Wiedziałem… ja to czułem!
Powiedział sam do siebie zgarniając ze stołu mapy i resztki pieniędzy.
-Znajdę cię Deri wytrzymaj , chodźmy to była ostatnia rzecz jaką mam zrobić na tym świecie!
Po kilku chwilach rycerz wybiegł w pełnym rynsztunku nie odwracając się nawet na chwilę. W jego głowie krążyła tylko jedna myśl… „Gdzie jesteś Deri… Gdzie?!”